wszechzaoranie

Termin "wszechzaoranie" wprowadzam w celu opisania fuzji dwóch uczuć. Pierwsze to niemoc wobec atakującego ze wszystkich stron człowieczego badziewiolubstwa. Drugim jest satysfakcja z posiadania własnego zdania i idącej za tym możliwości odrzucenia wszystkiego, za czym plebs gania z pianą na pysku. A biega za własnym łajnem niestety.

Dziś dowiedziałem się, że jest coś takiego jak blogi o modzie i że mogą one być bardzo popularne, wręcz opiniotwórcze. To czyni je cennymi na tyle, że autorki współpracują z firmami odzieżowymi i robią dla nich coś z pogranicza recenzji i promocji. Ryzykowny temat, bo przecież nic nie robi danej marce lepiej niż wyzyskiwanie i darmowa reklama. Wtedy Iks nie płaci Igrekowi, a jak Igrek jest bystry i mściwy, publikuje antyreklamę, która niby Iksowi gówno zrobi, ale jednak ktoś tam to przeczyta i od razu powstaje wrzawa w internecie. Sprawy nie można bagatelizować, bo gdy "Przekrój"  opisze wszystko w ramach tematu numeru, będzie już całkiem na poważnie.

To że im większa firma, tym mniejsze szanse na godziwe traktowanie, jest smutnym standardem panujacym od dawna. Pewnie dopóki nie wydarzy się coś ważnego, np. koniec świata, grube ryby nad maluczkimi rozczulać się nie będą. Nie ma za bardzo o czym dyskutować, można zaorać temat i żyć tak, by przed gigantami pochylać się jak najrzadziej.

Wszechzaoranie pojawiło się w moim sercu, gdy przejrzałem radosną twórczość rzekomo poszkodowanej blogerki. Torebeczki, kokardeczki, pizdryki, wywiadziki i wycieczki, do tego jakieś astronomiczne kwoty wydawane na ciuchy lub kosmetyki. Jak to możliwe, że coś takiego staje się popularne? Nie wiem... tzn wiem, ale wcale się dobrze z tym nie czuję. Pewnie sporej części czytelniczek "bloga o modzie" nigdy nie będzie stać na taki tryb życia i pozostaną beznadziejnie zapatrzone w tę, która pływa w luksusach. Coś na kształt służki, która po kryjomu wącha płaszcz nowego amanta swojej łajdaczącej się Pani. Już kilka razy dostawała baty za podbieranie pudru, ale przecież gdy we własnym życiu nie można znaleźć nic ciekawego, trzeba się fascynować cudzym. Nieważne, że grozi to poniżeniem ostatecznym.